Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Κτελ-ιστορίες Μέρος 2ο!!

Στο πρώτο μέρος του συγκεκριμένου θέματος ασχοληθήκαμε κυρίως με τους υπαλλήλους αλλά και τις διαθέσιμες υπηρεσίες των ΚΤΕΛ. Σε αυτή την ανάρτηση θα μιλήσουμε για τους τύπους ανθρώπων που μπορεί κάποιος να συναντήσει μέσα στο λεωφορείο και να έχει την "χαρά" να μοιράζεται τη διπλανή θέση.






"Όλες οι κατηγορίες που αναγράφονται παρακάτω είναι από προσωπική εμπειρία και επίσης η δυνατότητα αλλαγής θέσης δεν υφίσταται λόγω πληρότητας του λεωφορείου".



Ο παχουλός τύπος



Είναι ο άνθρωπος που πιάνει όχι μόνο το δικό του κάθισμα αλλά χώρο και απο το δικό σου. Άμα δε είσαι και απο τη μέσα πλευρά είσαι τελειωμένος. Μια φορά μου είχε τύχει ένας τέτοιος που κοιμόταν με τα χέρια πάνω στην κοιλιά του, αλλά επειδή η κοιλιά του εκτεινόταν δεν μπορούσε να τα κρατήσει εκεί πέρα με αποτέλεσμα να τα τραβάει η βαρύτητα προς τα κάτω. Και ξανά και ξανά....τελειωμό δεν είχε μέχρι που τελικά ξύπνησε και ηρεμήσαμε.



Ο βρωμερός τύπος



Μη σας τύχει ποτέ μα ποτέ τέτοιος άνθρωπος δίπλα σας!!Αργός θάνατος, βασανιστήρια πρώτου βαθμού...Ο τύπος που αναφέρομαι παίζει να είχε να κάνει μπάνιο μερικά χρόνια με αποτέλεσμα να έχω γυρίσει απο την άλλη πλευρά και να έχω βάλει στη μύτη το φουλάρι μου για να διατηρήσω τις αισθήσεις μου.



Ο άρρωστος τύπος




Μόλις ακούσεις φτέρνισμα ή αντιληφθείς φύσημα μύτης, αυτό ήταν....την επόμενη στιγμή συνειδητοποιείς οτι θα είσαι ο επόμενος. Τραγική και αυτή η κατάσταση. Δεν γίνεται να κάνεις και κάτι όμως για να την αποφύγεις.



Η γιαγιά



Δεν έχω κάποιο θέμα με τις γιαγιάδες. Μια φορά μου πιάνει κουβέντα μία όμως και μου είπε την ιστορία της ζωής της (κυριολεκτικά) και για τη ζωή των γιών της. Δεν περιγράφεται η διαδρομή απο Πάτρα μέχρι Κόρινθο που τελικά κατέβηκε. Με έπιασε το κεφάλι μου και έγνεφα καταφατικά στο 99% των λεγόμενών της. Τη να της πεις....μεγάλη γυναίκα με μια ζωή μυθιστόρημα. Πάντως παρατήρησα οτι ένα θέμα με τη νύφη της το είχε, άσχετα αν δεν το παραδέχτηκε.



Ο κουφός τύπος



Αυτός είναι ο τύπος που έχει βάλει τέρμα τη μουσική στη συσκευή αναπαραγωγής mp3. Κλασικό φαινόμενο. Δεν έχουμε πολλά να πούμε για αυτόν καθώς όλοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες.



Οι ενοχλητικοί τύποι




Η κατηγορία μιλάει από μόνη της. Πλείστες οι φορές που οι από πίσω σπρώχνουν το κάθισμα ή που οι μπροστά κατεβάζουν τόσο το κάθισμα σε σημείο να μην έχεις χώρο να βάλεις τα πόδια σου. Επιπλέον, σε αυτή τη κατηγορία εντάσσονται και αυτοί που φωνάζουν λες και είναι σε γήπεδο. Και τώρα που το θυμήθηκα, κάποια στιγμή ήταν ένας τύπος δίπλα μου που είχε πάρει να διαβάσει κανα 50αριά εφημερίδες. Και για να τις ανοίξει (επειδή είναι και εκτεταμένες οι σελίδες) έμπαινε μέσα στον εναέριο χώρο μου. Το ενοχλητικό όμως δεν ήταν αυτό αλλά το γεγονός ότι έκανε έναν σπαστικό ήχο με το στόμα του. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά το κάνε σε όλη τη διαδρομή. Προς το τέλος δε έβαλε να ακούσει και μουσική, και σαν να μην έφτανε αυτό τραγουδούσε κιόλας. Είχα φρικάρει, δεν ήξερα απο που να δραπετεύσω.



Οι τύποι του τηλεφώνου



Είναι οι τύποι που δεν γνωρίζουν τη λειτουργία του αθόρυβου ή της δόνησης του κινητού τους με αποτέλεσμα να ανεχόμαστε τον κάθε ήχο κλήσης που έχουν επιλέξει. Μιλάνε ακατάπαυστα στο κινητό τους με αποτέλεσμα αν κάθεσαι δίπλα τους να μαθαίνεις όλο το σχέδιο που έχουν καταστρώσει για το σαββατοκύριακο αλλά και τι είπε ο τάδε στην τάδε. Επίσης μια άλλη περίπτωση είναι αυτή των "διάσημων" ανθρώπων που το κινητό τους χτυπάει κάθε πέντε λεπτά.



Οι καυγατζήδες



Έναν τύπο συγκεκριμένα θέλω να εντάξω σε αυτήν την κατηγορία. Μια φορά ένας τύπος ήθελε να κατέβει Ακράτα. Για να κάνεις στάση πας και το λες στον οδηγό. Αυτός όμως δεν πήγε με αποτέλεσμα να χάσει τη στάση. Μόλις το συνειδητοποίησε πήγε στον οδηγό και έκανε καυγά. Τον κατεβάζει ο οδηγός σε έναν Σ.Ε.Α αλλά αυτός επέμενε ότι θα καλέσει την αστυνομία γιατί ήταν παράνομο αυτό που συνέβη. Τελικά νομίζω ήρθε ο ελεγκτής και το λύσανε το θέμα.



Οι τύποι που δεν καταλαβαίνουν την ένοια του EXPRESS



Express είναι τα λεωφορεία που σε πηγαίνουν κατευθείαν στην Πάτρα χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Σε παίρνει από τον σταθμό του Κηφισού και σε πάει στον σταθμό της Πάτρας. Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό και πάνε και πρήζουν τους οδηγούς να τους κατεβάσουν σε ενδιάμεσες στάσεις. Το αποτέλεσμα είναι να σπάνε τα νεύρα του οδηγού και να αποδέχονται τελικά την έννοια του express. Εμ δεν ήξερες, εμ δε ρώταγες;;;



Οι μυγιάγκιχτοι




Δύο ιστορίες



Α) Μια φορά άκουγα μουσική. (Ποτέ κανείς δεν μου έκανε παρατήρηση για να χαμηλώσω την ένταση. Προσέχω γενικά να το έχω στη μέση προς το χαμηλά και για μένα και επειδή δε θέλω να επιβάλω στους άλλους να ακούσουν αυτά που ακούω). Κάποτε λοιπόν μια "κυρία" απο απέναντι μου λέει να χαμηλώσω τη μουσική. Που να την πήγαινα;;;Δεν άκουγα που δεν άκουγα καλά καλά έπρεπε να τη χαμηλώσω. Της κάνω το χατήρι και τελικά αποδείχτηκε πως άλλος είχε δυνατά τη μουσική και όχι μόνο αυτό υπήρχε μια ολόκληρη παρέα που χάλαγε τον κόσμο απο πίσω της. Μετά εγώ της έφταιγα....άντε τώρα....



Β) Τα καθίσματα όπως έχουμε αναφέρει στενά. Εγώ προσωπικά δεν χωράω επειδή είμαι ψηλή, πως να βολεύσω τα ποδαράκια μου;; Κάποτε μια άλλη "χτυπημένη" μου λέει κοπελιά μαζέψου. Και της λέω "ευχαρίστως αλλά δεν χωράω, που να πάω, τα καθίσματα βλέπετε είναι πολύ στενά". Με κοίταγε με ένα ειρωνικό βλέμμα που πραγματικά με θαυμάζω που χειρίστηκα τόσο ήρεμα την κατάσταση.




Δεν θυμάμαι αν ξέχασα κάποιον, οπότε αν παρατηρήσετε οτι κάτι λείπει γράφτε μου σε σχόλιο τον τύπο που θεωρείτε ότι πρέπει να προσθέσω.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν...

Και δυστυχώς ισχύει...Πρώτα απ'όλα τελειώνει η ζωή με κάθε ανάσα που παίρνουμε, με κάθε δευτερόλεπτο που ξοδεύουμε. Εν συνεχεία οι στιγμές της ζωής μας έχουν και αυτές ένα τέλος. Απο τη στιγμή που το λεπτό γίνεται παρελθόν, η στιγμή έχει περάσει.


Οι στιγμές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: α)σε αυτές που δεν περνούν με τίποτα γιατί κάνουμε κάτι που δεν μας ενδιαφέρει και δεν μας αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον και β) σε αυτές που περνούν σαν νερό, γρήγορα, άξαφνα, πρωτού το αντιληφθούμε. Σε αυτήν την ανάρτηση θα μιλήσω για τις δεύτερες.



Πέρασα τέσσερα πανέμορφα χρόνια στην Πάτρα. Με τα πάνω και τα κάτω μου κύλησε η ζωή αλλά τα διδάγματα που πήρα ήταν πολλά. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα στη σχολή. Χαμένη σε μια τεράστια έκταση, να αναζητώ τη γραμματεία της σχολής μου και μετά την αίθουσα Α/Ε και την αίθουσα Λασκαρίδου. Τα βρήκα όπως επίσης και τα αμφιθέατρα ΑΘΕ. Γνώρισα πολλά παιδιά και έκανα διάφορες παρέες. Μερικές απο αυτές κράτησαν, μερικές πάλι δεν άντεξαν και διαλύθηκαν.


Τα χόμπυ και οι υποχρεώσεις πολλές, και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, πάρα πολλές σε σημείο να μην ξέρω που να πρωτοτρέξω. Μπορεί να ήταν κουραστικά όλα αυτά αλλά δε μετάνιωσα ούτε μια στιγμή που τα επέλεξα. Ένιωθα γεμάτη ξέροντας ότι κάτι έχω να κάνω την επόμενη στιγμή και πως ότι κάνω μου προσφέρει πρώτα απο όλα ουσιαστική ικανοποίηση σε εμένα.


Τώρα, τελείωσα τη σχολή μου ακριβώς στην ώρα μου και μετακόμισα. Άφησα το σπιτάκι μου στην οδό Σαρανταπόρου και επέστρεψα πίσω. Θα μου λείψουν όλα! Οι παρέες που έκανα, τα πράγματα που έμαθα, οι δραστηριότητες που καταπιάστηκα με πρώτη και κύρια τη χορωδία (4 χρόνια δε ξεχνιούνται με τίποτα!όπως επίσης και οι συγχοροδοί μου που ειδικά τον τελευταίο χρόνο ήρθαμε πιο κοντά και δέσαμε σαν παρέα), το συναίσθημα την προσφοράς μέσω του εθελοντισμού (που σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ομάδα μου και θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά και τους συντονιστές για αυτήν την αξέχαστη εμπειρία), οι άνθρωποι που δουλέψαμε μαζί, τα μαγαζιά που είχαν γίνει στέκια, την πόλη.


Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, στιγμές στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κάτι τελειώνει και κάτι ξεκινάει... Ελπίζω το μέλλον να είναι τόσο δημιουργικό όσο το παρελθόν και να γνωρίζω ανθρώπους αντάξιους με αυτούς που γνώρισα.


Όπως ο φοίνικας που αναγεννάται μέσα απο τις ίδιες του τις στάχτες έτσι πρέπει και εμείς να συνεχίζουμε...αναγεννημένοι και δυνατοί.