Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν...

Και δυστυχώς ισχύει...Πρώτα απ'όλα τελειώνει η ζωή με κάθε ανάσα που παίρνουμε, με κάθε δευτερόλεπτο που ξοδεύουμε. Εν συνεχεία οι στιγμές της ζωής μας έχουν και αυτές ένα τέλος. Απο τη στιγμή που το λεπτό γίνεται παρελθόν, η στιγμή έχει περάσει.

Οι στιγμές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: α)σε αυτές που δεν περνούν με τίποτα γιατί κάνουμε κάτι που δεν μας ενδιαφέρει και δεν μας αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον και β) σε αυτές που περνούν σαν νερό, γρήγορα, άξαφνα, πρωτού το αντιληφθούμε. Σε αυτήν την ανάρτηση θα μιλήσω για τις δεύτερες.

Πέρασα τέσσερα πανέμορφα χρόνια στην Πάτρα. Με τα πάνω και τα κάτω μου κύλησε η ζωή αλλά τα διδάγματα που πήρα ήταν πολλά. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα στη σχολή. Χαμένη σε μια τεράστια έκταση, να αναζητώ τη γραμματεία της σχολής μου και μετά την αίθουσα Α/Ε και την αίθουσα Λασκαρίδου. Τα βρήκα όπως επίσης και τα αμφιθέατρα ΑΘΕ. Γνώρισα πολλά παιδιά και έκανα διάφορες παρέες. Μερικές απο αυτές κράτησαν, μερικές πάλι δεν άντεξαν και διαλύθηκαν.

Τα χόμπυ και οι υποχρεώσεις πολλές, και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, πάρα πολλές σε σημείο να μην ξέρω που να πρωτοτρέξω. Μπορεί να ήταν κουραστικά όλα αυτά αλλά δε μετάνιωσα ούτε μια στιγμή που τα επέλεξα. Ένιωθα γεμάτη ξέροντας ότι κάτι έχω να κάνω την επόμενη στιγμή και πως ότι κάνω μου προσφέρει πρώτα απο όλα ουσιαστική ικανοποίηση σε εμένα.

Τώρα, τελείωσα τη σχολή μου ακριβώς στην ώρα μου και μετακόμισα. Άφησα το σπιτάκι μου στην οδό Σαρανταπόρου και επέστρεψα πίσω. Θα μου λείψουν όλα! Οι παρέες που έκανα, τα πράγματα που έμαθα, οι δραστηριότητες που καταπιάστηκα με πρώτη και κύρια τη χορωδία (4 χρόνια δε ξεχνιούνται με τίποτα!όπως επίσης και οι συγχοροδοί μου που ειδικά τον τελευταίο χρόνο ήρθαμε πιο κοντά και δέσαμε σαν παρέα), το συναίσθημα την προσφοράς μέσω του εθελοντισμού (που σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ομάδα μου και θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά και τους συντονιστές για αυτήν την αξέχαστη εμπειρία), οι άνθρωποι που δουλέψαμε μαζί, τα μαγαζιά που είχαν γίνει στέκια, την πόλη.

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, στιγμές στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κάτι τελειώνει και κάτι ξεκινάει... Ελπίζω το μέλλον να είναι τόσο δημιουργικό όσο το παρελθόν και να γνωρίζω ανθρώπους αντάξιους με αυτούς που γνώρισα.

Όπως ο φοίνικας που αναγεννάται μέσα απο τις ίδιες του τις στάχτες έτσι πρέπει και εμείς να συνεχίζουμε...αναγεννημένοι και δυνατοί.