Η κατάσταση ανέκαθεν ήταν τραγική όσο αφορά τους ζητιάνους κ τους απόκληρους της ζωής, αλλά τώρα λόγω της οικονομικής κρίσης μας έχουν πρήξει!Όπου βρεθείς κ όπου σταθείς όλο και κάποιος θα σε πλησιάσει λέγοντας σου: "δώσε κάτι,ότι περισσεύει απο το υστέρημά σου, ο θεός να σε χει καλά, κτλ κτλ" και όλα αυτά με το πιο ικετευτικό βλέμμα και όλη τη μιζέρια που μπορεί να βγάλει το συγκεκριμένο άτομο!
Δεν θα αναφερθώ καθόλου σε ηλεκτρικό και τώρα τελευταία σε μετρό που σε κάθε στάση πετυχαίνεις κ απο έναν. "Σπιτάκι δεν έχω, αρρώστιες έχω, πολύτεκνος είμαι, έγκυος είμαι, γκαβός είμαι κτλ κτλ κτλ...." Μη ξεχάσω τώρα έχει αλλάξει λίγο το τροπάρι, δεν είναι απλά στεγνά "δώσε κάτι" αλλά "Δεν ζητιανεύω, πουλάω δύο στυλό ή χαρτομάντηλα ή αναπτήρες 50λεπτά".
Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά τους βλέπεις έχουν να φάνε μέρες, άλλοι που διψάνε, άλλοι που δεν έχουν κοιμηθεί κάτω απο στέγη για μέρες. Δεν θα μιλήσω για κρατική μέριμνα μιας και ας μη γελιόμαστε στην Ελλάδα ζούμε.... Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι μια φορά που κυκλοφορούσα κάπου κοντά στην Ομόνοια και κρατούσα ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι, πλησιάζει ένας τύπος με το κλασικό "δώσε κάτι" αλλά μη δίνοντας σημασία συνεχίζει "τουλάχιστον το νερό το θέλεις;;;".
Στον αντίποδα έχεις αυτούς που έχουν μάθει απο παιδιά να ζητιανεύουν και έρχονται με θράσος. Δε θα ξεχάσω ένα γυφτάκι που μου χε αρπάξει το κινητό πάνω από το τραπέζι! Η αντίδραση μου ακαριαία να το πάρω πίσω...(μετά το κινητό όπως ήταν στον κλίβανο). Κάποια άλλη στιγμή σε μια καφετέρια έρχεται ένας τύπος ο όποιος μας διαβεβαίωνε οτι δεν είναι πρεζάκι (άσχετο που δεν μπορούσε να εστιάσει το βλέμμα) και λέγοντας του ότι δεν έχουμε να δώσουμε κάτι, γυρνάει και απαντάει "ναι κοπελιά αλλά για να πίνεις καφέ κάθε μέρα έχεις ε;;;" Η απάντηση ακαριαία και εδώ (εποχές που ήμασταν ακόμα μαθητές) "Ναι ρε φίλε μια φορά τη βδομάδα έχουμε το δικαίωμα για ένα καφέ".
Το θέμα είναι ότι λες "δεν έχω" ή απλά δε δίνεις σημασία και έρχονται μέσα στη μούρη σου και σε πιέζουν σώνει και καλά να δώσεις κάτι. Εκεί που έχει ξεφύγει το θέμα είναι στα ΚΤΕΛ στον Κηφισό. Περιμένεις ήσυχος και ήρεμος το λεωφορείο σου για να φύγεις και έρχονται είτε κινέζοι με γκατζετς, είτε κάτι άλλες που προμοτάρουν κολώνες, είτε κλασικοί ζητιάνοι με χαρτομάντηλα, είτε πρεζάκια και η λίστα δεν έχει τέλος. Ο νέος τρόπος ζητιανιάς είναι ο εξής: "μήπως έχετε ένα ευρώ να συμπληρώσω το εισιτήριο μου;;;" Αυτή την ατάκα την άκουγα τουλάχιστον ένα εξάμηνο από την ίδια κοπέλα και κάποια στιγμή μπήκα στον πειρασμό να την ρωτήσω που στο διάλο πάει.Στην Αμερική;;;;Στην Αυστραλία;;;;; Πόσα θέλει πια για να συμπληρώσει το ρημάδι το εισιτήριο;;;;
Να πιάσουμε να πούμε και για φανάρια;;;Με το σπαστικό τύπο που θα σου καθαρίσει με το έτσι θέλω το τζάμι;;;Τι και αν το έχεις πεντακάθαρο και χτυπιέσαι απο μέσα να μη στο ακουμπήσει καν;; Έχουμε ξεφύγει και αυτό δεν χωράει αντίρρηση. Τύποι στα φανάρια: ο κλασικός με τα χαρτομάντηλα, ο λουλουδάς, ο νερουλάς , ο μανάβης (ο τύπος με τις μπανάνες), ο γκατζετάκιας, ο ανάπηρος, ο μουσικός (τυχαίο που όταν ακούω το "σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία" μου έρχεται στο μυαλό ο τύπος με το ακορντεον;;;) και διάφοροι άλλοι ευφάνταστοι τύποι που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.
Εν κατακλείδι όταν κυκλοφορείτε στο κέντρο της Αθήνας ή γενικά σε κεντρικά μέρη οπλιστείτε με υπομονή ή καλύτερα με ακουστικά για να γλιτώσετε από την όλη μουρμούρα και μιζέρια που είναι έτοιμη να έρθει κατά πάνω σας! Για αυτούς δεν είμαστε κάτι παραπάνω από λεφτά με πόδια!
