Are you a citizen or a peasant?

Ποιος δεν αγαπάει την πόλη του;;; Ούτε εγώ... ειδικά όταν βρίσκομαι εκτός Αθηνών είναι η καλύτερή μου. Δεν την αντέχω αυτή τη πόλη αλλά δεν μπορώ να ζήσω και μακριά της..Έχουμε αναπτύξει με τον καιρό μια σχέση αγάπης - μίσους. Γαλουχήθηκα και μεγάλωσα εδώ και τη θεωρώ το σπίτι μου. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω ότι είναι μια αχανής πόλη μέσα στο τσιμέντο και στα ζόμπι. Δεν μένουν άνθρωποι εδώ, παρά όντα που απλά περιμένουν και υπομένουν. Όταν όλα είναι απρόσωπα και οι άνθρωποι είναι απλά πορτοφόλια με πόδια τότε καταλαβαίνεις ότι η ζωή έχει χάσει το νόημα της. Όταν η ευχαρίστηση στηρίζεται στις τεχνητές απολαύσεις όπως το σινεμά ή το λούνα παρκ τότε τι κάνουμε; Μένουμε σε αυτή τη κατάσταση ή γυρίζουμε πίσω στη φύση;

Το δίλημμα πάντα θα παραμένει. Φύση/Επαρχία ή Μεγαλούπολη; 

Μερικές ώρες ή καλύτερα μερικές μέρες μακριά από τη μεγαλούπολη είναι το καλύτερο τονωτικό για τον οργανισμό μας. Οι διακοπές δεν θα έπρεπε να είναι προνόμιο μιας και είναι απαραίτητες για να μην αρχίσει το μυαλό να παίρνει ανάποδες στροφές. Είναι ζωτικής σημασίας ειδικά αυτή τη περίοδο με την πίεση που ασκείται από κάθε πλευρά. Το αίσθημα του να είσαι κάτω από τα δέντρα, να κοιτάς το απέραντο γαλάζιο και να ακούς τα τζιτζίκια και τα τριζόνια είναι το υπέρτατο ηρεμιστικό. Οι έγνοιες, το άγχος και η αγωνία σβήνουν και μια απίστευτη αίσθηση χαλάρωσης αναβλύζει από μέσα μας. Νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα και είσαι έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Οι μπαταρίες γεμίζουν πολύ πιο γρήγορα και το μάτι απολαμβάνει το πράσινο και το γαλάζιο που δικαιωματικά του ανήκουν. Δεν είμαστε κατασκευασμένοι να μένουμε σε χρυσά κουτιά σε μια μάζα από σίδερα και τσιμέντο. 

Κάθε φορά που επιστρέφω στην Αθήνα νιώθω μια απελπισία και μια απόγνωση διότι ξέρω ότι θα πρέπει να υπομείνω όλα τα αρνητικά της μέχρι να συνηθίσω ξανά τους απάνθρωπους ρυθμούς της.  Όταν όλα όμως είναι εδώ, πόσο εύκολο είναι να προσπαθήσεις να ξεκινήσεις να χτίσεις κάτι από το μηδέν; Πόσο θάρρος χρειάζεται να πεις ότι τα παρατάς για μια "καλύτερη" ζωή; Πώς ξέρεις ότι εκεί που θα πας θα είναι καλύτερα; Όσο καλά και να έχεις οργανώσει τα βήματά σου δεν είναι και δεδομένο ότι θα γίνουν όπως τα έχεις προβλέψει. 

Το πρόβλημα είναι η συνήθεια. Τίποτα μονιμότερο του προσωρινού λένε και όχι άδικα. Αν δεν αποφασίσεις να δράσεις τότε θα φτάσεις σε ένα σημείο κάπου στη δύση της ζωής σου να αναρωτιέσαι: "Τι θα γινόταν αν.....". 

Thoughts.....infinite thoughts.....

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Όταν η φασαρία μέσα στο κεφάλι σου είναι τόσο ανυπόφορη που σου ρχεται να φωνάξεις ένα ΣΚΑΣΕ για να ηρεμήσεις και να έρθεις στα ίσια σου. Τα πράγματα που μας απασχολούν είναι πάρα πολλά εκτός αν είμαστε τόσο αναίσθητοι που δεν μας ακουμπάει τίποτα. 

Να ξυπνάς το πρωί με το άγχος του τι πρέπει να κάνεις, με ένα κακό προαίσθημα ή με τις αγγαρείες που έχεις μαζέψει και σήμερα είναι η μέρα που θα πρέπει να τις κάνεις. Το μυαλό να αντιφάσκει και να μην μπορείς να τα βρεις ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό. Το βράδυ, οι σκέψεις είναι ακόμα πιο επώδυνες. Το σκοτάδι, η μοναξιά, ο μονότονος χτύπος του ρολογιού ίσως και να βοηθάνε στην μελαγχολία και στις αρνητικές σκέψεις. Είναι τυχαίο που το βράδυ έρχονται μαζεμένα όλα τα κακά ή όλα τα αγχωτικά πράγματα που οφείλεις να ολοκληρώσεις ή να ξεπεράσεις;

Όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα που καλούνται να τα λύσουν, ακόμα και αν έχεις κάποιον να τα μοιραστείς δεν είναι δεδομένο ότι θα βρεις και τη λύση που γυρεύεις. Η απάντηση πίσω από το γιατί οι σκέψεις μας πνίγουν δεν έχουν να κάνουν μόνο με εμάς. Όταν κάτι που σχεδιάζεις περιλαμβάνει και άλλους ανθρώπους τότε αρχίζεις να παίζεις με τα ενδεχόμενα των διαφορετικών πράξεων που μπορεί να κάνει ή να σκεφτεί ο άλλος για εσένα. Καλώς ή κακώς δεν θέλουμε να δημιουργούμε ίντριγκες ή κόντρες με άλλους. Τι γίνεται όμως όταν αυτό μας γίνεται εμμονή; Όταν νομίζουμε ότι όλοι ασχολούνται με εμάς και μας σχολιάζουν με τον οποιοδήποτε τρόπο; Μια η απάντηση: ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από ΕΣΕΝΑ. Δεν είσαι το επίκεντρο του κόσμου, όπως ασχολείσαι ή και συζητάς εσύ για άλλους έτσι συμβαίνει και για σένα. 

Θεραπεία από τις σκέψεις δεν υπάρχει , ίσως η λοβοτομή να βοηθάει όσο αφορά την διαγραφή αναμνήσεων επιβλαβών για την υγεία. Η νοοτροπία αλλά και η αλλαγή στον ΤΡΟΠΟ που σκεφτόμαστε μπορεί να μας βοηθήσει. Όταν σταματήσουμε να εξαρτόμαστε από τους άλλους ή το τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, όταν αρχίσουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας, οι σκέψεις θα οδηγηθούν σε πιο χαρούμενες μεριές του εγκεφάλου.