Village entries (part 2)

Μια μέρα πριν την πανσέληνο του Αυγούστου και νιώθω σαν να έχει έρθει πολύ γρήγορα αυτή η μέρα. Αν περνάς καλά ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα (ποτέ το αντίθετο). Η μία μέρα διαδέχεται  την άλλη και η νύχτες απλώνονται σαν μαύρα πέπλα (που θα έλεγε και ο Κατακουζηνός) κάθε μέρα και πιο γρήγορα. Έχω την αίσθηση ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος, ότι οι 24 ώρες την ημέρα είναι πολύ λίγες για αυτά που θέλω να κάνω. Σήμερα πάντως δεν έχω παράπονο, έκανα κάτι καινούριο και αρκετά επικίνδυνο για τα γούστα μου.

Στην Σκάλα του χωριού υπάρχει ένα νησάκι στα 400 μέτρα από τη στεριά από όπου μπορείς να κάνεις αναρρίχηση και να βουτήξεις μέσα στη θάλασσα. Ετοιμαστήκαμε παρέα και ξεκινήσαμε το δρόμο για το νησάκι. Μετά από αρκετή ώρα (μιας και η φυσική μας κατάσταση είναι χάλια ή σχεδόν χάλια) φτάσαμε! Ανεβήκαμε σε μια μικρή σπηλιά που σχηματίζεται στο ανατολικό μέρος της μπροστινής μεριάς και κοιτάζαμε την θέα της παραλίας με τα μαγαζιά και τις καντίνες που βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο το μήκος της.

{Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να είχα μαζί τη ψηφιακή μηχανή μου. Από την ανατολική μεριά είχαμε το λιμανάκι και τη βίγλα με τους πύργους της Σαπφούς, ευθεία μπροστά μας απλωνόταν το παραλιακό τμήμα της Σκάλας και στα δυτικά  η υπόλοιπη παραλία και το βουνό, στο οποίο συναντάμε το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Ωραίο στιγμιότυπο από τη στιγμή των βουτιών ήταν ένα τουριστικό καραβάκι που περνούσε με μπιτάτη μουσική ακριβώς μπροστά μας.}

Μερικοί από τους θαρραλέους της παρέας βούτηξαν χωρίς δεύτερες σκέψεις. Εμένα μου πήρε αρκετή ώρα. Να είσαι πάνω στο βράχο, σε ύψος πάνω από 3 μέτρα, χωρίς μέτρα ασφαλείας και από κάτω να βλέπεις πέτρες και το κενό που προσφέρει το βάθος της θάλασσας στο συγκεκριμένο σημείο, μου προκαλούσαν τρόμο. Λίγος διαλογισμός και λίγη τόλμη αργότερα το πήρα απόφαση. Βαθιά αναπνοή, κλείνεις μάτια και βουτιά. Τα λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου που βρισκόμουν στον αέρα τα ένιωσα σαν αιώνα. Ένιωθα σαν να προσπαθούσα να αυτοκτονήσω. Όταν τελικά βυθίστηκα μέσα στη θάλασσα ένιωσα σαν να υλοποίησα κάτι (για εμένα) ακατόρθωτο! Ένιωσα πιο ζωντανή από όσο έχω νιώσει τον τελευταίο καιρό.

Πίσω στη στεριά, έχω τραβήξει ορισμένες φωτογραφίες, από το τοπίο που περιέγραψα παραπάνω.

Άποψη της Σκάλας Ερεσού.

Γλυπτό αφιερωμένο στη Σαπφώ με background το νησάκι.  

Γλυπτό αφιερωμένο στη Σαπφώ στο λιμανάκι του χωριού.

Το εκκλησάκι της Παναγιούδας.

Η βίγλα με τους πύργους της Σαπφούς. 

Άποψη της παράκτιας περιοχής του γιαλού. 

Το λιμανάκι.