Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα.

Η αναβλητικότητα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό πολλών συνανθρώπων μας, και δεν θα βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω. Όταν έχεις πάμπολλες υποχρεώσεις να κάνεις ή ακόμα και όταν είναι ελάχιστες, είναι προτιμότερο να το αφήνεις για μια άλλη μέρα;; Κλασική η ατάκα «έλα μωρέ και αύριο μέρα είναι». Εναλλακτική υπόθεση; «Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει». Άποψη μου; «Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις τουλάχιστον απόλαυσέ το». Καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με προκλήσεις και διλήμματα και σκεφτόμαστε την καλύτερη λύση. Εντάξει σίγουρα δεν θα ήταν η καλύτερη μου να τρέχω πρωί πρωί σε τράπεζες και εφορίες για τον οποιοδήποτε λόγο αλλά δε θα μου έβγαινε σε καλό αργότερα να πάω όταν λήγουν οι προθεσμίες μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο που άφησε για τελευταία στιγμή τις υποχρεώσεις του.

Μου θυμίζει τη φοιτητική μου ζωή. Όταν σκάει θέμα εργασίας το οποίο έχει καταληκτική ημερομηνία κανα μήνα αργότερα, μαντέψτε ποια θα είναι η ημερομηνία που θα κάτσω να ασχοληθώ με την εργασία και πότε θα την παραδώσω. Έστω ότι λήγει αύριο στις 12 το βράδυ. Θα κάτσω μέσα το Σάββατο και θα ρίχνω τις κατάρες μου γιατί δεν ασχολήθηκα νωρίτερα, και αφού με χίλια βάσανα την τελειώσω θα τη στείλω 11 και 59 την άλλη μέρα. Σε κάτι τέτοιες όμορφες περιπτώσεις μπαίνει σε εφαρμογή ο φοβερός και ασυναγώνιστος νόμος του Μέρφι! Την ώρα που θα είσαι έτοιμος να πατήσεις το πλήκτρο, για την υποβολή της εργασίας, είτε θα χάσεις τη σύνδεση στο ίντερνετ, είτε θα καταρρεύσει ο σέρβερ είτε θα έχει γεμίσει η πλατφόρμα και θα έχει πέσει επειδή την ίδια φαεινή ιδέα την είχε και το 80% της τάξης σου. 

Σε ένα πιο γενικό πλαίσιο, δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο οι προθεσμίες θα πρέπει να λήγουν για όλους τις ίδιες μέρες; Έχουν βίτσιο αυτοί που τα έχουν καθορίσει έτσι να αναγκάζουν αυτούς που εξυπηρετούν (?) να πρέπει να αντιμετωπίσουν μια ουρά χιλιομέτρων πίσω από τον γκισέ; Γιατί η φύση των Ελλήνων είναι να κάνουν το οτιδήποτε την τελευταία στιγμή; Φυσικά εξαιρούνται αυτοί που έχουν πιάσει το νόημα και πλέον εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους νωρίτερα από τους άλλους χωρίς πολύ κόπο και χωρίς να σπαταλάνε όλη τους τη μέρα. Εντωμεταξύ έχω παρατηρήσει εδώ και πολλά χρόνια πως όταν πας είτε σε κάποιο γιατρό για να σου γράψει εξετάσεις, είτε πας σε εφορίες, δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες, πάντα μα πάντα θα υπάρχουν κανα 20αριά γερόντια απ’εξω που έχουν στήσει καραούλι από τις 6 το πρωί μη τυχόν και χάσουν! Μα πραγματικά, ύπνο δεν έχουν;; αν πάνε λίγο αργότερα τι θα γίνει; Και το κορυφαίο της όλης υπόθεσης είναι πως για να συνεννοηθούν με τον υπάλληλο χρειάζονται μεταφραστή! Άλλα τους λέει ο άνθρωπος και άλλα καταλαβαίνουν. Και για να είναι σίγουροι ότι το καταλάβανε ξαναρωτάνε κανα δεκαπενταριά φορές ακόμα για να σιγουρευτούν! Φαντάσου απλά να είσαι πίσω από όλους αυτούς! Χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο ή όχι;;;  

Και επειδή ίσως να ξέφυγα λίγο από το θέμα, ας επανέλθω πάλι. Γιατί αφήνουμε κάτι για αύριο; Τι το τόσο μαγικό έχει το αύριο; Πιστεύουμε, λανθασμένα, ότι το αύριο είναι μια καταπληκτική ουτοπία μέσα στην οποία πράγματα που βαριόμαστε ξαφνικά είτε λύνονται μόνα τους είτε είναι πιο όμορφα και τα αντιμετωπίζουμε με άλλο μάτι; Ότι είναι κουραστικό και βαρετό σήμερα το ίδιο κουραστικό και βαρετό θα είναι και αύριο. Για αυτό όταν πραγματικά δεν έχεις άλλες επιλογές κάτσε και κάνε σήμερα αυτό που καθυστερείς και αποφεύγεις. Και θα έχεις τελειώσει μια ώρα αρχύτερα και δε θα το έχεις έγνοια να το κάνεις αύριο.

Αντικειμενικά υπάρχουν πράγματα που είναι πιο ενδιαφέροντα (όπως πχ. το νέο επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς, ή μια βόλτα για έναν καφέ με φίλους ή το διάβασμα ενός βιβλίου) και πράγματα που είναι τελείως βαρετά και τα θεωρείς μεγάλη αγγαρεία (πχ. το να ποτίζεις ένα κήπο, να πρέπει να καθαρίσεις το σπίτι ή να κάνεις φορμάτ στο pc). Διαφορετική βαρύτητα έχουν αυτά τα δύο για τον πολύ απλό λόγο ότι η πρώτη κατηγορία αφορά εσένα και την δική σου προσωπική ψυχαγωγία και διασκέδαση ενώ τα δεύτερα είναι πράγματα που πρέπει να τα κάνεις είτε για τρίτους είτε γιατί απλά πρέπει. Ίσως αυτό το πρέπει να κάνει την αναβλητικότητα ακόμα μεγαλύτερη και τη θέληση μας για δράση να είναι τόσο περιορισμένη. Άλλο το θέλω και άλλο το πρέπει. Είναι μια πάγια κατάσταση όμως που δεν αλλάζει αλλά μπορούμε να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που τη βλέπουμε ή πολύ απλά μπορούμε να προσθέσουμε μια δική μας νότα ψυχαγωγίας παράλληλα με την αγγαρεία που είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε.

Η επιλογή είναι στο χέρι μας σήμερα, αξιοποιήστε την ή απλά χαραμίστε μια ακόμα μέρα.