Ίσως και από τις πιο μισητές λέξεις στους μαθητές και φοιτητές της υφηλίου!Η εξεταστική τρομοκρατεί όχι μόνο τους αδιάβαστους αλλά και τους διαβασμένους. Έχοντας απίστευτα φρέσκια την εμπειρία θα προσπαθήσω να τη μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ. Ξέρεις ότι γράφεις σε μια εβδομάδα από τώρα. Το πόσο θα διαβάσεις θα εξαρτηθεί βασικά από το πόσο καλά γνωρίζεις το μάθημα που πας να δώσεις. Αν δεν ξέρεις που πάνε τα 4, αγχώνεσαι και πέφτεις με τα μούτρα να διαβάσεις μήπως και γράψεις τη παγκόσμια φοιτητική σταθερά. Εναλλακτικά, αν νιώθεις Αϊνστάιν θα το αφήσεις για τελευταία στιγμή. Τι είναι χειρότερο άραγε;;να γράφεις πρωί πρωί με την αυγούλα ή να γράφεις απόγευμα και να έχεις και όλο το πρωί να αγχώνεσαι αν θα τα θυμάσαι όλα την ώρα που θα πρέπει να τα γράψεις για να περάσεις;;; Μήπως, το γεγονός ότι θα γράψεις το απόγευμα είναι μια καλή δικαιολογία για να μη διαβάσεις τίποτα όλη τη εβδομάδα και να περιμένεις σε 3 ώρες να τα μάθεις όλα;
Έστω λοιπόν ότι έχεις διαβάσει και πιστεύεις ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να διαβάσεις περισσότερο. Πας χαράχαστος στο αμφιθέατρο με έναν αέρα νικητή και περιμένεις να ξεκινήσει η βάναυση αυτή διαδικασία. Το χειρότερο είναι να βλέπεις το καθηγητή μπροστά σου να κρατάει τα θέματα και να περιμένει να καθίσουν όλοι σε "καλές" αποστάσεις για αποφυγή αντιγραφής!Όταν έχουν πιαστεί όλες οι άκρες και μέσες της αίθουσας, αρχίζουν να μοιράζονται τα θέματα. Εκείνη είναι η στιγμή που λες, "πάει τα ξέχασα όλα, δεν παίζει να γράψω τίποτα". Το αν τα θέματα είναι "εύκολα" το βλέπεις αρχικά από τις εκφράσεις των συμφοιτητών που πήραν πρώτοι θέματα στα χέρια τους. Ακολούθως, με το που παίρνεις τα θέματα, ανεβαίνουν οι παλμοί και περιμένεις να δεις το θέμα που έχεις μελετήσει περισσότερο να βρίσκεται μέσα στα θέματα. Αν το εντοπίσεις ηρεμείς και κοιτάς και τα υπόλοιπα. Η φάτσα μας εκείνη τη στιγμή προδίδει αν θα γράψουμε κάτι ή θα πούμε τίτσου και θα βγούμε πρώτοι από την αίθουσα! 
Η ώρα της εξέτασης είναι ιερή. Αρχίζεις το διαλογισμό να θυμηθείς αυτά που ξέρεις, καταλήγεις ότι μάλλον πάσχεις από Αλτσχάιμερ που δεν μπορείς να θυμηθείς αυτά που διάβασες λίγο πριν μπεις μέσα στην αίθουσα και ένα χάος πλανιέται πάνω από το κεφάλι σου. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που νιώθεις ότι έχεις γράψει ένα 10αράκι και με το που βγαίνουν οι βαθμοί παθαίνεις ένα σοκ γιατί ο βαθμός δεν ήταν αντάξιος με αυτό που έγραψες και ότι απλά σε αδίκησε ο καθηγητής. Αμ δε, οι απροσεξίες είναι αυτές που θα σου κόψουν βαθμούς. Θες ότι δεν διάβασες καλά την εκφώνηση; θες ότι τα γραφήματα στο υποερώτημα 3 τελικά ήταν ισόμορφα; θες ότι το μυαλό ήταν αλλού;; Από αιτίες ένα σωρό! Ξεκινάς να γράφεις λοιπόν από το θέμα που ξέρεις καλύτερα για να αφιερωθείς στο θέμα που δεν το "πολυκατέχεις" αργότερα. Αν έχεις την επιλογή να βγάλεις ένα θέμα έξω καλώς, αν δεν την έχεις τότε είσαι υποχρεωμένος να στίψεις το μυαλό και να βγάλεις απαντήσεις. Το θέμα είναι να μην αφήσεις ερώτηση χωρίς απάντηση.
Έρχεται η ώρα λοιπόν που παραδίδεις την κόλλα σου, κάνεις και του σταυρό σου (αν είσαι χριστιανός) και βγαίνεις έξω από την αίθουσα. Αν υπάρχουν και άλλοι συμφοιτητές θα αρχίσεις λίγο τη κουβέντα για το "πως έγραψες;" θα συγκρίνεις απαντήσεις για να δεις αν αυτά που έγραψες ήταν σωστά, και γενικά εκεί θα συνειδητοποιήσεις ότι βλακεία έχεις γράψει! Δεν μπορεί να είναι όλα σωστά και τότε θα δεις ότι η συνάρτηση τελικά δεν ήταν xyz"! Αν την έχεις κάνει σωστά τότε νιώθεις ότι μάλλον θα πάρεις έναν καλό βαθμό. Εναλλακτικά σκέφτεσαι όλα τα λάθη που έκανες ή που μπορεί να έκανες και κατεβαίνει σιγά σιγά ο βαθμός που αρχικά είχες υπολογίσει ότι θα πάρεις.
Όταν βγαίνουν οι βαθμοί μετά από λίγες μέρες, ψάχνεις εν αγωνίως να βρεις τον αριθμό μητρώου σου για να σου φύγει το άγχος αν πέρασες το μάθημα τελικά ή όχι.
Και ρωτάω τώρα, αξίζει όλο αυτό το άγχος;;;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου